شعرهای من

" مسیر را اشتباه آمدم "

بعد از پیمودن فرسنگ ها راه

به تاول های زیر پا ، چگونه می توان گفت

مسیر را اشتباه آمده ام...

 

---

" آهسته فرو می ریزم "

مرا باور کن ...

همانطور که هستم... رنگ خودم !

و مرا آنگونه بخواه که ترسیم شده ام ...ساده ساده !

این دل کوچکم می شکند وقتی ...

از باورهای غلط جامه می بافی و به زور بر تنم می کنی !

آهسته فرو می ریزم ...

با صدایی بلند ...!

 

---

" تنها عشق "

تمام عمر آدمی

همیشه بر سر و به پای بغضی کهنه و تازه ، تباه می شود

لجاجتی سمج و آزار دهنده !

با این که می بیندش اما غرور لامصب اجازه نمی دهد ،

که کمی تا قسمتی آفتابی شود

بعد از گذشت این همه سال هنوز

زخم همان است و بغض همان...

نه این که مهر و محبتی در کار نباشد

که از قضا هست!

اما فقط در خلوت من با خود

نه رو در روی * او *

و دیدم که تنها عشق است که این چنین

زخم کاری می زند ...