شعر

زندگی ، فاصله ی آمدن و رفتن ماست ........

رود دنیا ، جاری ست ...........

زندگی ، آبتنی کردن در این رود است

وقت رفتن ، به همان عریانی ، که به هنگام ورود ، آمده ایم

قصه آمدن و رفتن ما تکراری است

عده ای گریه کنان می آیند

عده ای ، گرم تلاطم هایش

عده ای بغض به لب ، قصد خروج

فرق ما ، مدت این آب تنی است.........

یا که شاید ، روش غوطه وری......

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد ، هیچ !!!

گاهی

که دلم از زندگی سیر میشه

دلم میخواد

تا سقف آسمون پرواز کنم

و

روش دراز بکشم !!!

مثل ماهیِ حوضمون

که چند روزه

روی آب دراز کشیده . . .