تو مرا...

تو مرا... آنقدر آزردی..

که خودم کوچ کنم از شهرت..
بکنم دل ز دل چون سنگت..
تو خیالت راحت.. می روم از قلبت..
می شوم دورترین خاطره در شب هایت
تو به من می خندی.. و به خود می گویی:
باز می آید و می سوزد از این عشق ولی..
بر نمی گردم نه!!!
می روم آنجایی..... که دلی بهر دلی تب دارد..
عشق زیباست و حرمت دارد..
تو بمان.. دلت ارزانی هر کس که دلش مثل دلت
سرد و بی روح شده است.. سخت بیمار شده است..
تو بمان در شهرت.....