نامه های کهنه من

نامه های کهنه من

میرسد روزی که فریـاد وفا را سـر کنی
میرسد روزی که احساس مرا باور کنی

میرسد روزی که یادم باشی از رفتار خود
خاطرات رفته ام را مو به مو از بر کنی

میرسد روزی که تنها ماند از من یادگار
نامه های کهنه ای را که به اشکت تر کنی

میرسد روزی که در صحرای خشک بی کسی
بوته های وحشی گل را زغم پرپر کنی

میرسد روزی که صبرت سر شود در پای من
آن زمان احساس امروز مرا باور کنی

*******************************

سیل اشک من

دیشب به سیل اشک ره خواب میزدم
نقشی به یاد خط تو برآب میزدم 

روی نگار در نظرم جلوه می نمود
از دور بوسه بر رخ مهتاب می زدم

ابروی یار در نظر و خرقه سوخته 
جامی به یاد گوشه محراب می زدم

چشمم به روی ساقی گوشم به قول چنگ
فالی به چشم و گوش در این باب می زدم

نقش خیال روی توتا وقت صبحدم 
بر کارگاه دیده بیخواب می زدم

هر مرع فکر کز سر شاخ سخن بجست 
بازش ز طره تو به مضراب می زدم 

ساقی به صوت ابن غزلم باده می گرفت 
می گفتم این سرود و می ناب می زدم