شعری از مریم حیدرزاده

(( شعرا که قابل نداره ، اما همش واسه خودت ))

(( فقط نوشتم اینا رو ، به خاطر تولدت ))

---------------

نگات قشنگه ولیکن ... یه کم عجیب و مُبهمه

من از کجا شروع کنم ، دوست دارم ... یه عالمه

منو گذاشتی و بازم ، یه بار دیگه رفتی سفر

نمی دونم ! شاید سفر ، برای دردات مرحمه

تا وقتی اینجا بمونی ، یه حالت عجیبیه

من چه چوری واست بگم ، بارون قشنگ و نمنه

هوای رفتن که کنی ... واسه تو فرقی نداره

اما به چون اون چشات ، مرگه گلای مریمه

آخرشم دق می کنم ، تا منو دوست داشته باشی

مردن که از عاشقیه ، یک دفعه نیست که ... کم کمه

 می پرسم از چشمای تو ، ممکنه اینجا بمونی ؟

می خندی و جواب میدی ، رفتن من مسلمه

برو ... برو ! به خاطر خودت ، اما به من یه قول بده

هر جای دنیا که بری ، دیگه نشو ماله همه

رسمه که لحظه سفر ، یادگاری به هم میدن

قشنگترین هدیه تو ، تُو قلبه من یه مشت ... غمه

شاید اینو بهم دادی ، که همیشه با من باشه

حق با توء ، تو راست میگی ، غمت همیشه پیشمه

دیدی گلا شب که میشه ، اشکاشونو رو می کنن

یادت باشه ... چشم منم ، همیشه غرقه شبنمه

تو میری و ، اسمه منو ، از رو دلت خط می زنی

اسمه قشنگ تو ولی ، همیشه هرجا یادمه

چشمای روشنت یه کم ، کاشکی هوای منو داشت

تنها توقعم فقط ... یه بار ... جوابِ ناممه

« مریم حیدرزاده »